Η εσωτερική φλόγα

Έχουμε έρθει στη ζωή με έναν θεϊκό σπινθήρα κληρονομιά μέσα στην ουσία του είναι μας. Η αποστολή μας σε αυτή τη ζωή είναι να θρέψουμε αυτή τη φλόγα, να τη μεγαλώσουμε μέχρις ότου γίνει τόσο δυνατή ώστε να την εκπέμπουμε και να την μεταδίδουμε στο περιβάλλον. Με το που ενσαρκωνόμαστε όμως, ξεκινά η λήθη αυτής της αποστολής. Ξεχνάμε σιγά-σιγά αυτό το φως της ψυχής μας και ταυτιζόμαστε με τις εξωτερικές καταστάσεις, και φτάνουμε τελικά να το απολέσουμε. Αφού χάσουμε το φως της ψυχής, έρχεται σα συνέπεια η κατάθλιψη, η ασθένεια, η έλλειψη δημιουργικότητας και χαράς, και όλες οι αρνητικές καταστάσεις. Και τότε ξεκινά η ανάγκη να ‘τρεφόμαστε’ από εξωτερικά πράγματα, από τις σχέσεις, από τα αποκτήματα, τη φιλοδοξία, τις ηδονές, τη μουσική, από ουσίες, ακόμα και από την ίδια την αυτοκαταστροφή.

Υπάρχουν δύο ειδών πνευματικά πυρά: η φλόγα της δημιουργίας και το καταστροφικό πυρ. Σε μια έξαρση θυμού, μπορεί να καταστρέψουμε πολύτιμους συνειδησιακούς σπινθήρες -αυτό είναι το καταστροφικό πυρ. Τα πνευματικά πυρά ανάβουν με πολύ κόπο, σε πολλά χρόνια και εκατοντάδες ενσαρκώσεις. Τα πυρά αυτά είναι η περιουσία μας, ο ψυχικός θησαυρός που κουβαλάμε από ζωή σε ζωή – τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από αυτή τη περιουσία, άλλωστε τίποτε άλλο δεν παίρνουμε μαζί μας μετά το θάνατο. Μια ανίερη πράξη μπορεί να ρίξει αυτό το κύπελλο με τους συσσωρευμένους θησαυρούς μας. Ενώ αντίθετα μια πράξη αυτοθυσίας θα ανάψει το φως της συνείδησης.

Πόσοι από εμάς ασχολούνται με το άναμμα του εσωτερικού μας πυρός;

Τι είναι όμως αυτό που πρέπει να θυσιάσουμε για να ανάψει το φως της ψυχής; Αυτό που θυσιάζεται είναι η προσκόλληση στην ύλη, οι εγωισμοί δηλαδή, η ταύτιση με τα εξωτερικά φαινόμενα.

Όλοι βιώνουμε το γεγονός ότι ο νους μας κατά τη διάρκεια του διαλογισμού περιπλανιέται σε σκέψεις που αφορούν τα γεγονότα της ζωής. Αυτό είναι που πρέπει να θυσιαστεί. Και πόσο κουράγιο θέλει κάτι τέτοιο, το να μάθει το πνεύμα μας να είναι ελεύθερο, να υπερβεί το πεδίο της ύλης.

Ας αναρωτηθούμε: μήπως έχουμε ταυτιστεί τόσο με τη γήινη ζωή ώστε να ξεχάσουμε την Αλήθεια, το φως της ψυχής μας; Και τι προδοσία είναι αυτή στον ίδιο μας τον εαυτό, να ξεχνάμε ότι πιο πολύτιμο υπάρχει; Άλλωστε, ότι κι αν φροντίζουμε στη ζωή μας, ότι κι αν δημιουργήσουμε, από ένα έργο τέχνης, ένα ζώο, έναν κήπο ή ένα παιδί, εάν δεν το φορτίζουμε με φως, θα είναι πνευματικά νεκρό.

Το φως της ψυχής πολύ εύκολα σβήνει. Τα εσωτερικά πυρά θέλουν αγώνα, θυσίες και προστασία για να αναπτυχθούν. Όταν όμως ανάψουν, βιώνουμε τη ζωή σαν ένα μαγικό παραμύθι, τα πιο θαυμάσια όνειρά μας γίνονται πραγματικά. Γιατί το όνειρο όλων μας –ακόμα και λησμονημένο-, είναι να γίνουμε ένα με το Θεό, το Λαμπρό Ωκεανό Φωτός και την Ευδαιμονία.